„Jak daleko zajdziemy w ciemnościach” to interesująca i intrygująca powieść, która trzyma w napięciu od pierwszych do ostatnich stron. A czytelnik wciąż zadaje sobie pytanie: czy faktycznie czeka nas na Ziemi taki los? Od refleksji zawartych w książce nie da się uciec… Sequoia Nagamatsu stworzył bowiem prozę, która uwiera i swędzi, nie pozwalając o sobie zapomnieć. Akcja zaczyna się w roku 2030. Znany archeolog i genetyk, Cliff Miyashiro, przybywa do stacji badawczej na Syberii, gdzie pracowała jego córka. Odkryła ona prehistoryczne szczątki kobiety, ale sama zginęła. Ojciec chce symbolicznie pożegnać córkę i kontynuować jej badania, tym bardziej, że w w rozmrożonym znalezisku naukowcy wykrywają tajemniczy wirus… Wkrótce zaraza się rozprzestrzenia na cały świat. Najpierw wirus atakuje przede wszystkim dzieci, potem jednak zagraża wszystkim. W obliczu takiej klęski ludzie zachowują się nieobliczalnie, a walka z pandemią przybiera zaskakujące formy. Obserwujemy, jak śmierć zbiera żniwo, a jednocześnie śledzimy losy wybranych postaci. Wśród nich jest nie tylko poznany na początku profesor. To również matka nieuleczalnie chorego chłopca, młody mężczyzna pracujący w parku, w którym dokonuje się eutanazji dzieci, naukowiec hodujący świnie z ludzkimi organami do przeszczepów przedłużających życie, jego partnerka… Są też młodzi ludzie, którzy planują samobójstwo i żałobnicy żegnający bliskich na cmentarzach ulokowanych w drapaczach chmur, gdyż na ziemi brakuje miejsc na tradycyjne pochówki. Losy niektórych bohaterów krzyżują się w zaskakujących okolicznościach, co sprawia, że z jeszcze większym zainteresowaniem je śledzimy. Z jednej strony chcemy poznać finał, z drugiej – obawiamy się go, bo nic nie jest tu pewne, a autor nie oszczędza swoich postaci; w każdej chwili ktoś może umrzeć lub stracić kogoś bliskiego. Świat wykreowany przez Nagamatsu jest przerażający, ale na swój sposób fascynujący. Jest w nim miejsce na nieobliczalne zachowania przerażonych wizją śmierci ludzi, ale jest też światełko w tunelu. Nadzieją jest bliskość i miłość, chociaż coraz trudniej o takie odruchy i uczucia. Ludzie pragną ich, ale jednocześnie się boją. Powieść czyta się z zainteresowaniem, ale i refleksami oraz obawami. Trudno nie zadać sobie pytania o to, czy faktycznie czeka nas podobna przyszłość, zwłaszcza po ostatniej pandemii. Trudno też nie myśleć o wartości, jaką jest życie… Całość napisana jest barwnie i dynamicznie. Obrazowe i plastyczne opisy łączą się tu z prostotą, czasem ascetycznością, co daje niesamowity efekt. Autor wykorzystuje też groteskę i hiperbolę, która sąsiaduje z lirycznością. Całości dopełnia zróżnicowana narracja – świat poznajemy z perspektywy narratora trzecioosobowego, ale i z punku widzenia bohaterów, co bardzo oddziałuje na emocje czytelnika. Polecam tę powieść z czystym sumieniem. Interesująca jest i treść, i forma.